Ahh Antik kentim ahhh...
Gözlerimden akan yaşlarla
Saatler
Yağmurlu bir gecenin sabahına doğru ilerlerken
Sen kokan her şeye
Yere göğe adını yazacağım.
Sene ikibin yirmi üç
Vakit şubatın altısı
Saat kış vaktinin dört on yedisini gösterirken
Gökyüzünü buz havası sarmıştı.
Ansızın
Ölümün uykusunda
Büyük bir gafletle uyanmıştı canlar.
Panik içinde
Korku içinde
Çaresizlik içinde
Bedenler tir tir titrerken
Kimisi sağa
Kimisi sola
Kimisi de yerden yere savrulmuştu.
Binalar toprağın altına girmiş
Yer yerinden oynamış
İnsanlar
Duvarlar
Eşyalar
Enkaz yığınına dönüşüp
Umutlarına
Hayallerine
Kısacası her şeye veda edip
Cesetler kefenlere sığdırılamamıştı...

Biliyorum
Her şeyi biliyorum.
Günler sonra bile
Enkazlara uzanan el olmadığını
İnsanların canlı canlı hayata veda ettiğini
Kırılan gönüllerin
Ailesini kaybedenlerin
Umudunu yitirdiğini
Çocukların annesiz babasız kaldığını
Hastane odalarında halen şifa arayanları
İnan
Her şeyi biliyorum benim güzel Antakya’m.

Tez vakitte
Seher vaktinde yeniden göz göze bakınalım.
Ne olur ağlamayalım geçmişe
Satalım zulmün her zerresini yetmişe
Bize uzanan eller olsun endişe
Hadi güzel Antakya’m hadi
İçimizdeki hüznün küllerini yakalım.
Hep bir arada olalım.

Ahh Antik kentim ahhh...
Kuralsızca yaşanan olgular
Aramızdaki büyük aşka engel olmasın.
Aşkın mevsimi yoktur derlerdi de inanmazdım.
Ben seni
Her mevsiminde sevdim.
Her şeyine aşık oldum.

Offf Antakyaʼm offf
Benim duyuyor musun?

Lütfen beni dinle:
Elbet bir gün
Doğum sancılarımızın var olduğu günler
Gelip çatacak.
Sekizinci defa yenibaştan dirilişini
Büyük tarih altın harflerle yazacak.
Yaşamımızın her salisesinde
Samadağ’ın denizinde canlar şifa bulacak.
Sahip olduğun Asi Nehri yeniden dolacak.
Kırıkhan yeniden yeşerecek
İskenderun’da yeniden türküler söylenecek.
Orta Doğu kapısı Cilvegözü
Yeniden açılıp
Ekmeğinden yiyen her canlı sana dua edecek
İnan buna inan
Benim can yüreğim inan.

Mehmet Öksüz