Gece karanlığı biter elbette,
Ufuktan bir umut, doğar alara.
Bir gönül yurdunda belki gurbette,
Çaresizlik bizi, boğar alara.

Tan yeri ağarır gelirken sabah,
Çekilen çileyi sayarız mübah,
Dile dolanırken cılızca bir ah,
Gözümde yaş olur, yağar alara.

Gölgeler çoğu kez insan donunda,
Güneş onlar için ölüm sonunda,
Madem karanlıklar, zulüm kanunda,
Hüzmeler içime, sığar alara.

Uykular diyorsun hepsi de kaçık,
Gönlüme doğarsan kapım hep açık,
Duygular dağılmış, ten açık saçık,
Sensizlik başımı, eğer alara.

Geceye bir hüzün yağdıran sensin,
Bir muştu gönder de acılar dinsin.
Islak yanağıma varlığın sinsin!
Dertleri üstüste, yığar alara.

Beni duyamadın bilmem nedendir,
İnsanın güzeli isyan edendir,
Umut bu koşuda önde gidendir,
Uğrunda kavgaya, değer alara.

Gecenin kamburu ağırdan ağır,
Gönlüme sevda ol, tutuşsun bağır,
Biraz hatrım varsa aşk ile çağır,
O zaman güneşler, çağar alara.

Bu umut bizleri çok mutlu etti,
Karanlık yırtıldı kabuslar bitti,
Dostelim, deyişin bana hep yetti,
Tüm sırlar sendeymiş, meğer alara.