Babil'in
asma bahçelerinin düşlerinden kıvrılıp çıkmıştı zeyneb'in kalbi
yıllarca sus göğünde yakmıştı kalbinin çocuksu hıçkırıklarını
yokluğu tertemiz boyayıp bırakmıştı kalbini.
yokluk, sarmaşık gülleriyle anne kucağının kirpikleriydi.
kirpiklerinden
kimse giremesin diye saçlarından bin basamaklı hapishane inşa etmişti
inşa ettiği yerde zeyneb'i sonsuz uykuya yatırdı.
ara ara uykuda ki kalbine gider af diler çıkardı.
çıktığında kalbinin iç çekişi kendisiyle beraber salınırdı uzak iklimlerde ki
kayıp çocukluğuna.
düşleri de vurulmuştu
gidip geldiği a z z e n i n cümle içlerinde.



kalp çekişiyle
uykusunu her uyutamadığında
geceyi sabaha bırakan melekleriyle
gün aşırı mucize tohumlarını göğün eteğine eker
hiçliğin kucağında çocuksu düşlerini toplardı bin bir gece
dualarıyla.
orası a z z e 'n i n makamıydı.




elinde bulutlardan oluşmuş şekerlerle gözleri güneşi öptüğünde
ağaçlar balık açtığında, okyanuslar kuş açtığında
avuçları hanım eli
yanaklarının allı kuşları, azze'nin kalbine
d ö n ü ş t ü




z e y n e b i n
a z z e si gerçekti
kalbini bırakıp çıktı






böyle böyle bi sürü bi sürü
...
..
.


gün gül olsun























-Belıeve- tarafından 3/6/2023 1:09:24 AM zamanında düzenlenmiştir.

-Belıeve- tarafından 3/6/2023 1:12:32 AM zamanında düzenlenmiştir.