biz çocukken havada kanat çırpardı kuşlar ılgıt ılgıt uyanırdı içimizde bahar saklambaç kurulurdu sokakta dağ başlarına yürürdük biz yayılırdı göç yollarından dizide incir kokusu okyanuslara karışmadan denizler dalgalanırdı gözlerimizden
şimdi cebimizde yırtılmış anılar sokakta üşüyen isyan çarpışarak çekiliyor sabahları ardıç kokusu mintanımızdan kuş sesleri yaralarımıza çarpar ‘tutunun hayata’ der gibi parmak uçlarıyla yürürken umutlarımız sıkışıp kalınca sokak aralarında bize bakıyorlar çocuklar karanlıktan
başka gökyüzüne uçarken bulutlar belli değilken baharın geleceği açken yürekleri Kaleiçi’ndeki öksüz kedilerimizi besleyen çocuklar üşütüyor hâlâ içimizi
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.
İncir Kokusu şiirine yorum yap
Okuduğunuz şiir ile ilgili düşüncelerinizi diğer okuyucular ile paylaşmak ister misiniz?
İncir Kokusu şiirine yorum yapabilmek için üye olmalısınız.
Nasıl da organik ve samimi...
Ah, o havayı solumak eskidendi, çok eskiden...
Teşekkürüm ve saygımla, kıymetli şair.