Selçuk Üniversitesinde geçirdiğim günlerde yazdığım bir şiir.

GELDİM, GİDİYORUM…

Daha dün gibi hatırlıyorum.
Serin bir eylül sabahı,
Beş yıl öncesi,
İlk kopuşum evden.
Sevgilerim, umutlarım, hayallerim, ideallerim…
Bir de yalnızlığım geliyordu peşimden.
İlk günler pek bir şey anlamadım.
Okul, kütüphane, yurt…
Bir de sosyalde yemek,
En güzeli kızartma ve yoğurt.
Bu şehir beni yıpratacaktı, biliyordum.
Çaresizlik içinde kendimi Ayışığı’nda buluyordum.
İlk darbeyi ülküdaşlarımdan yedim.
Cebimde iki milyon param,
Karşımda üç milyon isteyen sözde ülkücü adam…
Düşündüm;
O’nlarca bu davaya bir hizmetti.
Bence millet önünde aleni hezimetti.
Davayı böyle öğrenmemiştim ben…
Birde derslerim vardı tabii..
Ara sıra ders çalıştığımda olurdu.
Tembel değildim ama dersler sıkıyordu.
“Bu okul bitmez!” diyordu birkaç serseri.
Suçlu ya hep hocaydı ya da zorlu dersleri.
Bu şehrin iklimi hemen değişiveriyordu.
“Orospu hava” demiştik;
On metre yürürsün kar yağar,
On metre sonra yağmur,
Aniden güneş açar…
Yurtta yüz on üç numaralı oda,
Odada dört ranza,
Sayıların esiri yedi genç,
Sekizinci dolabı kapma telaşı,
Yorganın altında süzülen gözyaşı…
Ağlayanlar oluyordu işte.
Ben hiç ağlamıyordum.
Delikanlı ağlamazdı…
Hiç kimse anlamazdı,
Neden yurdun arkasındaki çamlığa gidiyordum?
Bir ben anlıyordum ve bir ben ağlıyordum…
Bir de sen vardın…
Varsın…
Kronolojik kaygılardan sona bırakmış değilim seni,
Veda etmek nice zordur bilesin…
“Hakkını helal et!” demiştin.
Mahşerde görüşebilmek ümidiyle hakkımı helal etmiyorum!
Bilesin ki; sana veda etmiyorum.
Gidiyorum…
Sevgilerimi bir piç gibi ortada bırakacağını bile bile sana,
Umutlarımı kampüste mendil satan çocuklara,
Hayallerimi yenidoğan bebeklere,
Can çekişen ideallerimi öğrenci kardeşlerime,
Emanet ediyorum…
Sıcak bir haziran akşamı ve ben gidiyorum..
Bir tek yalnızlığım geliyor peşimden…

Atabey TÜRKSOYLU