Saçlarım Ağarırken
Sen uzaklardan soluduğum nefestin
ki duruşundan akardı canı ömrümün kuşların kanat çırpışında ümit esintisi bir sevda sesiydi yürüyüşün Muhayyilemdeki imgelerinin yansıması yeterdi artardı teselli bulmaya şu çileli ve çivisi çıkmış dünyada yanaklarımdan silmeye gözyaşlarımı Yazgıma boyun büküşlerimdeki inceliği, dudaklarımdaki yarayı, dilimdeki sükutu, ve beni benden bir müddet alıp uzaklara savur gözyaşlarımla birlikte Kalabilseydim kalırdım kendimle görmeye dayanamıyorum kalbimi parçalanırken, saçlarımı ağarırken. Zeynep Zuhal Kılınç |
okunası şiirler için teşekkürler şair...