yaralarının sesini bir gece karanlığın en koyu olduğu saatte duyabilirsin
’iyi çocuk olursan’ gibi yalanlarla kandırmaz seni
hangi iyi çocuk yere düşmedi ki, hangisinin dizi kanamadı ki



doğduğunda masmaviydi dünya
hala öyle, ama sen yalnızca geceleri bakarsan siyahı görürsün
buluttan bir parça beyaz yansısa yüzüne, çekersin perdeleri
bir tebessüm yeşerse yüzünde ’mutluluk yaramaz bana’ dersin
evet yaramaz
yaramaz bir çocuk gibi koşmadıkça üstüne korkuların
yüzleşmedikçe senden saklanan sırlarıyla dostlarının
insanlara kusmadıkça içini
biraz daha kararır mavi
biraz daha seyrelir hayallerin, kısalır günlerin, küçülür ellerin


sonra papatya toplamak için bile vaktin kalmaz sabahları
kendine ayıracağın bir gün bile olmaz, kuşkularından arınmış
geceleri başını yastığa koyduğunda
’kaç yıldız var bugün’ saymaya üşenirsin
en güzelini sahiplenmekten vazgeçersin
ve vazgeçersin çocuk olmaktan
çünkü bu yaralar senin
en çok senin


uyuyup uyandığında ve bir sabah güneş göz kapaklarını sarmaladığında
yeniden çocuk olmak hayaliyle koşup bakarsın aynalara
kaç yaz geçti, insanlara endişesiz güvendiğin günlerin üstünden
kaç güz eskidi, herkese tek tek doldurttuğun hatıra defterinde
kim üzdü seni böyle çocuk
kim küçülttü kalplerimizi, söyle


yine de bildiğin bir şey var değil mi, sebepsiz gülüşlerinde
insanlardan kaçırdığın tüm bakışların çocukluğunda hala
hala yüzün kızarıyor çünkü utandığında, en ufak yanlışından
çocuksun, büyümemeye yeminli
çocuksun, her gece yıldızları saymaya hevesli
en güzel yıldız senin
çünkü bu mavi senin

çocuk kalabilen herkesin...



Büşra Nazlı