Durdu dört yüz bin âlem,
Haykırdı tek û tek kalbi pür-i diken
Her dem û dem;
Susturamadı onu Gülşen, Gülşen-i âh û sen.

Ağladı ayaklanamayan, evsiz evliya-i yoksul
Basamak basamak takıldı viraneye şu efsun-i yoksun
Ne nağme dinledi, ne de dinledi nağmeyi efsun,
Efsunu hayale bürünen “ eyvah “ nidasındaki sen yoksun…

Bir damla dedün, oldu sana bin û bin feda,
Solmaz dedün, doğmaz oldu şu efsunu kara
Sen yine de yoksun!

Ey can û canan, feryad-u aman!
Dilim dönmez, fermanın bitirilmez
Ne yalan söyleyeyim hakikat mürekkebi de bitmez.

Dönüyor şuan âlem, parçalanıyor her gün sinem
Ansızın varlığını yitiriyor ruh-u bütün hanem…

Sen yoksun, yokluğumun pür-i zâdesi
Olmaz dedüm, oldu cihan büsbütün
Oynamaz dedim, oynadı şu efsun
Sen yine de yoksun!

LARDES SYMPRA (HABİB YILDIRIM)