Bu şehrin sokakları adam eder adamı
Serseri değilsindir
Yürürken en kalabalık caddesinde bu şehrin, tanıdık bir yüze hasret
Gidecek hiçbir yeri olmayan biri gibisindir
Bütün kapıların kapalı olmasına şaşırmazsın
İnsan hayıflanır da şaşırmazmış.

Cebindeki üçe beşe yer bulamazsın yabancı gelen, yabancılaşan mekanlarda
Asmalı konaklarda, kırmızıyla döşenmiş merdivenlerin kapısında seni bekleyen adam da şaşırtmaz
Hep çevrilen, hoop hemşehrim nereye ifadesi tanıdık gelir.

Şehrimin süslü caddelerinde insan yığınları geçer yanı başından
Hem de selamsız, sabahsız
Öylesine…
Yürürler… sadece yürürler…
Tanıdık bir yüz yoktur içlerinde
Gerçekliğin hayalinde kaybolursun
Sonra yüzler karışır birbirine
Yüzlerini takarsın yüzüne
Yüzün karışır
Hangisi sen hangisi ben?
Küfredersin, kızarsın, dağıtırsın
Toplayamazsın…
İncinirsin.

Bıraktığın yer ne aynıdır artık ne de o bir zamanlar burun kıvırdığın şehir
Yürürken dimdik çıktığın, bir gün diye hayal ettiğin, umudun umutsuzluğa dönüştüğü, alnından soğuk terler dökülerek artık,
Neredeyim?
Ne yapıyorum?
Kimim ben?
Soruları vardır aklının kıt aynalarında.

Ahhh bu sorular!
Kafamın içi karmakarışık soru sormak düzlemiyor yaşantımı.
Caddeden, ışıklardan insanlardan kaçarak ara sokakları, karanlığı, izbe, salaş, tanımsız yerleri tercih edersin
Yer, yurt ararsın…
Bulamazsın
Bulunmazların dünyasında kaybolursun
Aranmaz, aranılmaz olursun
Yalnız olursun!

Kalabalık arasında boğulma hissi tek başınalıkta cazip gelir önceleri
Herkes gibiyim dersin “ne de olsa benden bir sürü var”
Fark edersin ki insanın yalnızlığı ömür boyu
Kaçılacak bir yer bir kuytu yok
Zaten istesen de kaçamazsın!
İzini sürer… Kokunu, korkularını bilir…
Yalnızlık yakana yapışır hesap sorar
Aşağılar… Alay eder…
Güler… Yetmez kahkahalar atar...
Acır… Acıtır…

Bir binanın kenarı tutar yaşama seni!
Bir ses; ’atla’ deyiverir
Ya da yaşa
Yaşamayı mı ölmeyi mi?
Seç birini
Seçme hakkın sahip olduğun en büyük değer!
Seç birini
Yaşamayı mı ölmeyi mi?

Ve sonra düşünürsün büyük harflerle!
Uzun uzun...
Duvar duvar…