Susunca Görür İnsan
Uzun bir anlatının arasına bu cümleyi düşmüştü ve henüz haberi bile yoktu ölümün bundan.
“İnsan yaşlandıkça çocukluğuna dönüyormuş diyorlar! Etrafı hayli kalaba iç dünyası ise serseri bir avuntu...” Sahi nasıldı o şiir? Aynı dili konuşmak ne güzel! Kalabalardan uzakta sessizlik denilen sesi duymak ve bir yaşama anı bulmak! Bak, şehirler yığma yığın her yerde bir labarba. Oysa susunca görüyor insan; bir kuşu, maviyi, rüzgarı… |