Sevmem ben kışı
Beyaza boyardı doğa kendini, aldanırken çiçek bozuğu gülüşlerim...
Neden kanar ki çiçek, kire bulaşmamışken beyaz teniyle? Nasıl bilmez bahar sanrısı güne aldanmanın ölümüne bedenini son kez beyaza boyadığını, kışa mağlup esaretinde... Sevmem ben kışı! Kartopu oynayan mutlu çocukların kahkahaları dahi ısıtmaz içimi. Bileklerimde kan tutkusu, beyaza çalarken ölüm! Üşürken bile evimde, düşünemem olayın ne denli vahametini Karda ölüm uykusuna yatan acı ve kan izlerini, açlıkla terbiyeli midelerini... Nasıl anlatmalı? Gazeteyle ev ısıtanların eski püskü giyimle kapı altlarının sızdırmalı soğuğunu... Sevmem ben kışı! Sevmem ben beyaz ölümü... Mont ol, bot ol, odun kömür ol sonra seversin yine.. |