Alı al moru mor, açarlar burda,
Sevgi üretirler bayırda kırda,
Her biri efsane kutlu bir sırda,
Bizim yaylaların gülü, çiçeği.

Sessiz bir sevdadır yaylaların gülü, çiçeği. Toprağında filizlenerek alı al, moru mor açarak gözümüzü boyayan ne ekilen, ne biçilen, hasadı olmayan tüm
umursamazlığına karşın doğayı güzelleştirip, renk ve koku vererek fark
edilmekten hoşlandığı her halinden belli, toprağına bile eyvallahı olmayan
tavrını kıskanmamak elde değildir bu davetsiz konukların. Doğası gereği hep
muhalifmiş gibi gelir yaylaların gülü, çiçeği. Bu yüzden alınıp satılmıyor, yerinde güzeldir ve olması gerekeni anlatır, anlamak isteyenlere. Kimselerin
onları anlamasını beklemezler. Kelebeklerin bile incitmek istemeyeceği kadar
naif, sadece güneşi ve gülümsemeleri severler. Hiç bir vazo'ya dönmeden
yüzünü, kendince mevsiminde mağrur bir solmayı seçerler, mevsimine
küsmüş çiçekler gibi sonbaharda terk ederler renklerini. Yayla çiçeklerinin
zarafetinin şiire bürünmüş hallerini çok ustaca bir kurgu ile çok güzel anlatmışsınız ki, tebrikler. Saygıyla hep.

O eski doğallığını koruyan yayla varmıdır bilmem, özlemimiz şiirle bir kat daha arttı üstad, güzel şiirdi, kalın sağlıcakla