Yağan aralıksız yağmurun arkasından, sokaklar kimsesiz ve başıboş

Etraf kimi yanan, kimi yanmayan sokak lambalarının cızırtısına esir düşmüş, lakin sakinliğini koruyor



Eğer olurda, kafanı kaldırıp gökyüzüne bakacak olursan, tek renk kızıl gri.

Hava, kirli ve soğuk

Sokak aralarındaki, sıra sıra mazgallardan çıkan, Şehrin yer altı buharları, aralarında senkronize.

Sanki her an, sıra dışı bir olay yaşanacakmış gibi, bir gaflet enerjisi geziniyor üzerimde

Fırtına öncesi sessizlik misali, anlamsızlık ve bilinmezlik kol kola girmişler



Sanırım, yağan yağmur planın parçası.

Herkes olduğu yerden uzaklaşmanın yolunu arıyor

Mazgal deliklerinden, cüssesi yeten her şey, arkasına bakmadan, kanalizasyona karışıyor

Sokağın ortasında patlak terkedilmiş meşin bir top

Tuhaf olan etrafta hiç in, cin yok

Ben ise güçsüz ve düşüncesiz

Bir ayağı topal sokak köpeği gibiyim

Sekerek yaşıyorum, hayat denen bu çileyi

O sırada

Karşı kaldırımdan iri yarı, uzun boylu bir adamın gözlerini bana doğru dikmiş, paltosunun altında, kendini siper ederken görüyorum

İki göz mavi, göz gecenin karanlığında besbelli bana bakıyor

Başkasına desen, ne var canım bunda

Bana kalsa, cinayete teşebbüs bu bakışlar!

Boş geçen şehir otobüsleri, kimseleri almamak için, sanki oradalar

Anlaşılan şehrin her yerinde, zihinler bulanık ve sorguda

Şehir sise teslim olmuş, elleri yukarıda

Gözümün akı perdeye yenik, aklım, aklımda yok yerinde

Alışa gelmemiş bir gecenin kokusu sinmekte, o an üzerime

En iyisi, bir taksi bulup eve gitmeli, ev denirse o fare yuvasına

Biliyorum, bu gece duvarların içinden gelen sesler yine uyutmayacak beni

Fırsatını bulup bu evden çıkmalıyım

Nasıl olsa değişmeyecek bir kaderin, karanlığı çökmüş üzerime

Yoksa yalnızlık mı dokunuyor artık bana

Bir şeyler dokunuyor o çok belli

Yıllar önce bir telefonum vardı

Bana kimsenin ihtiyacı olmasın diye

Onu da kırdım attım

Yaşarken, gömdüm çoğu insanı ,bir telefon numarasına

Biliyor musun?

Heh Nereden bileceksin

Hep bir köpeğim olsun istedim, dost diyebileceğim

Hep dostlarımın köpeği oldum, tasmam onların ellerinde



Kime inandıysam, ilk o attı boynumdaki ipe ilmiği

Kime kandıysam, ilk o itti dibe beni

Çukurdan bile attılar sonra beni

Atılanların kimileri, hak etti itilmeyi

Ben ise, sadece sevilmeyi



Türlü insan ile tanıştım ve anladım

Kendileri gibi olmayanları, ötelediler

Kendileri gibi olmayanları, sevmediler, sevemediler

Hiçbir şey onları durduramadı

İnsanın canavara dönüşme evresi, böyle başladı



Çok sonra duydum ki

Evren bırakmazmış hakkı gasp edilenlerin hakkını, kimsenin yanlarına

Yapışır, söke söke kazırmış, yakalarından

Günahlarının orucunu

Şimdi ise, insan yarattığı canavarını durduramıyor

Önceden saklayabiliyorlardı, esaretlerini

Şimdi kimi bedel ödüyorsa, hepsi suratlarından belli

Onları tanımak artık, çok kolay

Bilmeyenler için, ruhlarına bir parmak iyilik çalın onların

Hemen anlayacaksınız, hallerini anlayacaksınız

Bu insanların acı pislik’ bir tadı var artık ruhlarında

Rutubet sarmış limon küfüne benzer



İşte buna karşılık insan, sattı ruhunu şeytana

Merhametten uzak vicdansız bir et yığını artık o