Ben kendi yüreğimle savaştığım kadar kimseyle herhangi bir savaş içine girmedim.
Ömrüm boyunca en çok kendimle mücadele ettim, kendimle kavga ettim ve kendimle yollarımı ayırdım.
Kendimi yaraladım en çok.
Birileri incinmesin, birileri ağlamasın diye ben kendimi parçaladım.
Onlar yorulmasın diye benim ayaklarım tutuldu.
Onlar üzülmesin diye benim belim kamburlaştı.
Her şeyi onlar için, onların istediği gibi yaptım ve benim kendime ayıracak hiçbir şeyim kalmadı.
Ne hayallerim ne heveslerim.
Hepsi sırayla boğazıma dizildi.
Sahi; ben kendim için ne yaptım, ne gördüm kendi gözlerimle?
Ne kadar az yaşamışım ben çok yaşadığımı düşünürken?
Koşmuşum, ağlamışım, yorulmuşum, gülmüşüm ama hep başkaları için ve kendimi unutarak...
Kendi heveslerim hiç umurumda olmamış,
Kendi mutluluğum uğruna bir adım dahi atmamışım,
Kendi yarınım için bir çabam olmamış.
Eee ne oldu yani, ne değişti?
Göğe mi çıkardılar beni?
Boynuma altın madalya mı taktılar?
Birilerinin yüreğinde dokunmaya kıyamadıkları bir inci mi oldum yani?
Çok mu önemsendi yaptıklarım; benden çok yaşayanlar tarafından?