İçim yanardağ, dışım bitmeyen fırtına...
İçime alamıyorum kimseleri;
Alacağım yanar korkusundan,
Dışıma atamıyorum kimseleri;
Atacağım üşür korkusundan...
İnsan karmaşıkken kelimeleri nasıl da susuyor,
Susan kelimeler bir bir keskinleşiyor,
Kesikler içinde bırakıyor vücudumu...
İçimin canı sıkkın,
Yüreğimin ciğeri yağıyor,
Başımın midesi bulanıyor gittiğinden beri.
Şimdi nasıl soğutacak içimdeki yangını,
Gönlümün başını okşamayacak kadar uzakta olan sen?
Ciğerleri parça parça ediyor bu mesafe,
Bedenimdeki bu hasret yarasına hiç bir tabip derman olamıyor;
Bu yara bere Ben’i, ameliyata almak yine bana mı düşüyor?
Uzaktakileri yakınıma almak ve yarama bastırmak,
Narkoz niyetine gözlerinin kırgınlığını içmek,
Yine bana mı düşüyor?
Biliyorum;
Elimi uzatsam dokunacak kadar yakınsın bana
Ama elim hiç yetişmeyecek kadar da uzak.
Düşüyorum derin bir belirsizlik kuyusuna,
Çırpınıp duruyorum ve sen hiç duymuyorsun...