ÇIPLAK TENE GİYİLMİYOR AYRILIKşehir mi zalim, biz miyiz şehri zalim kılan şafaklar mı renksiz, biz miyiz renkleri solduran sokaklar mı yorgun biz miyiz sokakları yorgun kılan hevesim soğruldu şevkim zeril zebil daha hala bu hayatın acemisiyim hala bu düzenin çömeziyim kan revan içinde hep kabuk tutan yerlerim delik deşik, aldığım her nefesten ciğerlerim vazgeçtim bu savaşın tarafı olmaktan formalite icabı hayatlardan… bu keşmekeşin içinde ‘içine hayat çekmek değil kolay’ bu toz dumanın içinde kendini bulmak değil kolay daha hala bu hayatın acemisiyim hala bu düzenin çömeziyim hevesim soğruldu şevkim zeril zebil yıldırılmış bir halde savruldum sokaklara sokaklar mı yorgun biz mi sokakları yorduk bin pişman bi düşman.. hep devrik cümleler kurdum farkı yok hiç cendereden , yaşarken tabuta kondum benden başka duyanım yok benden başka bilenim yok kendim bile bana tahammül edemezken bağırsam kime ne faydası var çıplak tene giyilmiyor ayrılık dünle birleşince daha da artıyor ağırlık şafaklar mı renksiz, biz mi renkleri soldurduk yoksa hep mi ebedi huzurdan kovulduk!? |