Öldükten sonra kimsenin anlamayacağı,
Yaşarken anlaşılmaya mecbur,
Çoğu zaman sensizliğe susarken bile.
Hisar da dalıp gitmek bir akşamüstü.

Beni bir tek sen anlamalıydın,
Her şeyin karmakarışık olduğu bir dönemdeyim,
Sadece senin çözebildiğin, parçalanmış,
Oynamaktan sıkılmış, kalbi kırık bir çocuk gibiyim.

Beni bir tek sen anlamalıydın,
Bulutlara uzanan, haşhaş kokan kaleli şehir,
Sarılmış, avlusunda tarihi Ulu Camii,
Uzaklardan yanıp tüten hasretinle.

Beni bir tek sen anlamalıydın,
Gözleriyle ömrümü dokuyan, ey bahtsız kadın,
Sararmış ufkumda en yeşil afyon yaylası,
Zülfünle gezinmek, tarihi Taş pınar da.
Akşam çayını yudumlamak, Eber gölü sahilinde.

Beni bir tek sen anlamalıydın,
Hep geç kaldığım, erken gidenim,
Beraber yaşasak sevdamızla bu şehirde,
Hep akşamında hayalini kurduğum şanslı şehir.
Beni sadece sen anlamalıydın.
Kim bilir belki de… Suss !!
Belki-si yok bunun.

Kadir ERCİK