-II-
Başta ferdi yaşarken, toplum oldu insanlar
Birlikte yaşam için, birçok kural koydular
Sayısız renkler ile çeşit çeşit lisanlar
İnsanca yaşamanın, lezzetine doydular


Herkes alın terini, akıttığı topraktan
Hasat ettiklerini, yareniyle paylaştı
Hep beride durdular, fenalıklar yapmaktan
Çünkü onlar ezelden, kardeşlikte paydaştı


Toplum birlik içinde, yaşamaya yarışıp
Kimse bir başkasının, malına ilenmedi
Mala mülke öykünüp, karanlığa karışıp
Komşu, akraba, dosta, hasetle bilenmedi


Gün geldi kul egosu, vicdan ile yarıştı
İyi olan ne varsa, benim olmalı dedi
Kul hakkı, toplum malı, birbirine karıştı
Kimisi sıkılmadan, mazlum hakkını yedi


Ahlak çöktü, bozuldu, toplum temellerinden
Başkasının malına, mülküne göz diktiler
Ahlaksızlık yüzünden, yer oynadı yerinden
YARATAN’ı unutup, çokça nifak ektiler


Çürüme başlayınca, HAK ELÇİLER gönderdi
ELÇİLER irşat için, bin bir çile çektiler
O’nlar toplumlarına, kutsal birer önderdi
Müminlere anlayış, saygı, sevgi ektiler


*Oku* dedi “beşikten, durma, mezara kadar*
*Yararlı bir birey ol, kalma cahil olarak*
*İlim için gerekse, Çin’e, Fizan’ a kadar*
*Git ve bul getir onu, güç, azimle dolarak*



Devam edecek....