Gökyüzün de masum bir akşamüstü,
Mışıl mışıl uyuyor sessizlik,
Göçmen kuşlar terk ediyor şehri usulca,
Caddelere şarkılar söylüyor yine rüzgâr.

Önce hafif tatlı bir tabiat sarıyor geceyi,
Dağlar, ovalar giymiş o mukaddes ak gelinliği,
Haber veriyor gökyüzü, bir parça karanlık,
Uyan ey Sonbahar, kapını çalıyor tenha bir kış

Eski bir bankta sırtı dönük ağlayan bir kadın,
Yüzünde titrek bir sitem, bakışlarında hüzün
Gözyaşının yıprattığı avuçlarını açar semaya,
Ağlar gökyüzü, uçurur bağrından bir kar tanesi

Ve yağmaya başlar o mütevazi yeğni kar,
Örter usulca şehrin çıplak sokaklarını,
Alır yalnızlığımı çıkar koşarım kar altında,
Okşar yüzümü, güle oynaya düşen her tane

Herkesi aşan bir kural vardır bu hayatta,
Kış gelir, sevinir çocuklar belki ama
Bilmezler kış gelince Gül ölür,
Sevginin öldüğü gün, haber verirler bülbüle,
İlkbahara dek maziye gömülür

Kadir Ercik