Şimdi bir kar beyazında topluyorum seni.
Ellerimde bembeyaz eriyip giden o defneyi.
Gökyüzünde grimsi bulutlar dolaşıyor.
Ufkun güçlü ağırlığı çöküyor yeryüzüne.
Biliyor musun?
En güzel düşler saklıdır sen de.
Uyandığında açar bütün çiçekler.
Bir şiir edasında ellerin.
Kar beyazında saklı kirpiklerin.
Tomurcuklanan ağaçların altında.
Filizlenen çiçeklerin,
Savrulması bir sonbahar’da.
Rüzgara aldırış etmeksizin.
Fakat taze baharlar bekler bizi.
Kuru dalların ucunda kopan fırtınalar durur.
Yerini güneşe bırakır ay.
Gündüze aşıktır gece.
Kavuşmaksızın.
Derin bir hüzünle kaplıdır sonbahar.
Aşktan yanadır, sevgiden yanadır oysa ilkbahar.
İşte bu mevsimi seninle severim ben.
Ancak senin ellerinde açabilir bir çiçek.
Sonsuz değişken duran sesin.
Yalnız gözlerini açtığında doğabilir ufukta güneş...
Bir tunç kafiyesi gözlerin.
Bir nehir çalkantısı bakışmalarımız.
Ne var ölümden başka.
Yenik düşüp, kaçamadığımız.