Bir damla gözyaşı düştü, Bir avuç Kara Toprağa! Sevgi tohumları serpildi, Gönüller bayram etti, Dert elem keder geride kaldı, Güneş " merhaba" dedi İnsanoğlu denen varlığa!
Kalpleri sımsıcak ısıtan, Gönülleri deli deli coşturan, Gözyaşında değildi marifet Asıl mucize İnsanlıktı! Adem denen varlık Ağlamayı değil gülmeyi anımsamıştı! Kara toprak yedi güller verince...
Sevmek, sevilmek değil miydi? Herşeyin baş tacı! Kin, nefret kime ne kazandırdı? En sonun da hatırlamıştı garip yolcu, " Kişinin süsünün yüz, Yüzünün süsünün de göz" olduğunu Geçde olsa öğrenmişti, İçten gülmeyi ve bakmayı..!
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.
GARİP YOLCU şiirine yorum yap
Okuduğunuz şiir ile ilgili düşüncelerinizi diğer okuyucular ile paylaşmak ister misiniz?
GARİP YOLCU şiirine yorum yapabilmek için üye olmalısınız.