Aşkın aksıydı.
Yalnızlığın raksı.
Semazen gölgemde saklı ne çok yıldız.
Hapşıran matemin arka bahçesi
Sevi dilinde mevsim
Mevsimin dilinde şiir
Şiirin dilinden düşmeyen aşk denen
Ah, o münzevi iklim
Ve işte kilit noktası olup bitenin

Hüzzam makamında bir ayraç
Sevecen dilinde mizaç
Sevip de kavuşamayanların özlemine dikiş attığım bir şiir
Bir de dirlik dileğim kadar
Dingin olmanın meali
Peşine düştüğüm her sözcük.

Yakamdan yakalandım
Yamalandım akabinde
Yaralarımda saklı yaşı
Silen vardı
Yasıma sinen biri vardı
Bir birine el uzatan iklimlerin vardiyası
Geceydi işte kök hücrem
Gündüzü torbaya koyduğum kadar
Gecenin ırkı hüzün
Hüzün denen sarkıtın diri varlığı elbet aşka kasıt
En çok da özlemin savsakladığı bir gün gibi
Gülümsemeyi asla tehir etmedim
Gel gör ki gözyaşlarımdı benim en büyük servetim

Nazenin dokunuşu rüzgârın
Kifayetsizliğin sayacı
Yalnızlığınsa sarkıtı
Damlayan yaşlarım
Taşan yürek taşan kova
Hüznün minvalinde göz kırpan aşk meleğinin itirafı
Öyle ya; nasıl yola gelirdi aksi takdirde dünya denen devasa iklim?
İnsan olmanın meali
Aşkın yarına hicreti
Dünün kuvözünde saklı binlerce hece
Darmaduman edilsem ne ki ne?

Edimlerimden yağan bir rahmet
Duygu ırmağında saklıydım ezelden
Emsalsiz varlığı efkârına bandığım
Hayatı.
Yere göğe sığamazken
Şiirlerdi meskenim
Aşk ise cepkenim
Yalnızlığın gamı değildi olup biten
Sevecen yüreğin ritmi durmak bilmeyen
Ve evet:
Ben aşktım kürediğim kadar
Ben aşktım küstüğümden fazla
Ben aşktım aşikâr
Aşiyan yollarına düştüğüm gün ve gece

Rüzgâra kastim
Üşümek hep güzeldi
Yeter ki aşk düşsün kursağıma
Yutmasam da tek lokmada
En lezzetli ve davetkâr duygu değil mi ki
Evreni ayaklarının dibine seren
İlahi Aşka ereceğin anbean
Gözünden düşen yaşın da yangını
Her kıvılcımına şerh düşen binlerce şiir ve dize
Diz dize uyuduğum kalemin
Aşk dolu çağrısına tepkisiz kalamadığından öte
Kayıp giden yıldızın kuyruğuna takılı
Sade ve latif o tek hece…