*Lütfen biraz empati*
arabaların altındalar üşüyorlar büzüşüyorlar ve açlar
sesleri çıkmıyor konuşamıyorlar yardıma muhtaçlar ıslanıyor tüyleri ürperiyor patileri yok ki sığınacak evleri kim sorumlu bu durumdan ben mi sen mi ötekiler mi... hepimiz sorumluyuz onlardan yetkililere sesleniyorum uğraşıp didinip suntadan köpükten zor bela yaptığım kedi evini çöpün yanına indirenlere sessizce haykırıyorum diyorum ki ey insan bir an onların yerine koy kendini bakalım... çok kar yağınca yollar kapandı araç sahipleri saatlerce yollarda kaldı hava ayazdı yürüyerek upuzun yolları insanlar gece boyu arşınladı titrediler aç kaldılar korktular yoruldular perme perişan oldular lakin sığınacak bir damı bile olmayan minik dostları unuttular... her sokağa kulübeler yapılsa çok mu maliyetli çok mu zor sanki dilleri yok diye sokak hayvanları bu durumdan değil mi şikayetçi bir başka alemde dile gelip hepimizden haklarını alacaklar belki atılacak malzemeden onlara ev yapmak niçin akıllara gelmez ki... atalarımız kuş evleri yaparmış diyerek övünüp duran da bizleriz eskileri yad etmeyi biliriz de bizler niye hiçbir çaba göstermeyiz kime sorsan acır vah vah der geçer yanlarından hızlı adımlarıyla iş zahmete gelince çıkmaz hiç kimse ben de varım diye ortaya... hayvanlara yardım etmek en birinci insanlık görevi değil mi acaba kimi rahatsız olur kediden kimi korkar yolunu değiştirir köpekten oysa istisnalar dışında onlar çekinir korkar insan denen canlıdan onlar zararsız onlar narin sevgi dolu şefkatlidir çoğumuzdan... arabaların altı mıdır onların barınağı sorarım size insan kardeşlerim evlerdeki dostlarımız bile üşüyüp de kalorifere sobaya yaklaşırken içiniz rahat mı dışarıda kalanların üstlerine karlar buzlar yağarken yüreğiniz sızlamaz mı yanlarından umursamadan geçip giderken... bazen uykularım kaçıyor onları düşünüyorum günler geceler boyu sanki onlar bir taş mı direk mi kaldırım mı asfaltın parçası mı diyorum niçin ağaçlara asma evler yapılmıyor ya da tuğladan taştan betondan sevgiden başka ne bekliyorlar ki zavallıcıklar şu hayatta insandan... Gülhan Çeliktaş |