Hikâyem (Vuslat)
Kaf Dağı’nın zirvesinde bir ezgi, uşşaktan.
Mevsimlerden güz; her bir tınısı ayrılıktan... Çamlarından dökülen bilmem kaç kozalaktan, Dalında yalnız kalıp hasret çeken can benim. Kaf Dağı’ nın zirvesinde yağan yağmur, ifrat. Mevsimlerden kış; kardelenler açmış, bir fıtrat... Kaç asırlık bir ormana bakıyorum, heyhat; Kozalağımda üşüyüp titreyen can benim. Kaf Dağı’ nın zirvesinden inen akarsudur. Mevsimlerden ilkbahar, suyu billurumsudur. Abı hayat içen de kim; kurulan pusudur. Pusuları kırıp güneşi gören can benim. Kaf Dağı’nın zirvesinde kalan çıplaklıktır. Mevsimlerden yaz, iklimleri hep bozkırlıktır. Dalımda aynı ezgi, tınısı hasretliktir. Gölgesinde her mevsim vuslat çeken can benim. |
Saygı ve selamlar.