17 AĞUSTOS CANLARA PUSUŞiirin hikayesini görmek için tıklayın 17 Ağustos 1999 yılında meydana gelen büyük deprem ile ilgili olarak geçen yıl bugün kaleme aldığım şiirimdir...
O gece fay hattı 03.02. de ölüme kırıldı,
Yeryüzü mezarları kazmış hazır oldaydı, Her şey hazırdı insanlar derin uykudaydı, Yandı yürekler yandı, Kocaeli kan ağladı. Herkes şoktaydı, herkes telaştaydı, Enkaz altlarından yaralılar feryattaydı, Ölenler sessizdi, hiç bir sesi duyamazdı, Yandı yürekler yandı,Yalova kan ağladı. Deniz kabarmış, yeryüzünü tutmuştu, Evlerinin içinde sular insanları yutmuştu, Deprem yine canlılara kinlerini kusmuştu, Yandı yürekler yandı, Gölcük kan ağladı. Kimi yavrusunu, kimi anasını,bacısını yitirmişti, Kimi tüm ailesini enkazlara kurban vermişti, Kimi son kez gökyüzünü göremeden gitmişti, Yandı yürekler yandı, Düzce kan ağladı. Enkaz başında analar, babalar dizlerini başlarını dövüyor, Yavrum, kuzum son bir kez ne olur bana ses ver diyor, Al uzattığım eli yavrum enkaz altından artık çık gel diyor, Yandı yürekler yandı, İstanbul kan ağladı. Yine çalış çırpmışlardı yapılardan, demirlerden müteahhitler, Denetlemeden yapılara ruhsat vermişti belediyeler, Birde oturup timsah gözyaşları döktü bu hainler, Yandı yürekler yandı, Adapazarı kan ağladı. Uyan kızım, uyan yavrum diye feryattaydı bir ana, Bir ses ver kurban olduğum, bir kez sarılayım sana, Nişanlısın kuzum ne olur, daha düğün yapacağız sana, Yandı yürekler yandı, tüm Türkiye kan ağladı. 27.08.2007 Kazım Doğan |