Orman
Gecenin karanlığı çökmüştü.
Sana baktım, Göz bebeklerin daha bir parlak Yüreğin, sanki daha bir heyecan doluydu. Çehrenden bir şafağa bakıyorum sanmıştım. Ben de heyecanlandım. İçimden bir yusufçuk uçtu, Yol aldı sana doğru. Hafifçe, Gönlünün en güzel yerine kondu. Bundan olsa gerek bende iz bırakmaların... Neden? Sebep? Sonuç? Soru sorma! Anlatsam ifadesi yok... İlham sanma! Kaynağı herhangi bir pınarı yok... Sebep arama! Çünkü yok; bir neticesi de yok... O an Bir düşü tutundum; O düşte Yalnız bizi sarıldım. Tutuyorduk elimizi, Tutuyorduk elinden Eşin, Dostun, Akrabanın... Ezmiyorduk Bir çiçeği, Taze otu, Bir karıncayı, Tanıyorduk toprağı Gözlerimiz yere okşuyordu yani. Ne olacak diyorlar Nifak sokmaya çalışıyorlardı aramızı, Bozmuyorduk biz niyeti. Çünkü Vazgeçtiğimizde, Yıldığımızda, Hatırlatan biri olduğunu biliyorduk. Bir rehber Yol gösterici... Toplanıyordu Yağmur yüklü bulutlarımız. Yağıyordu, Düşüyordu Gönüllerin hanesine... Beşeriydik; Bizi yağdıran, Yağmurlarını Dindirirdi bir gün; Bulutlarımız dağılırdı aniden, Her gönül hanesi Ferini tek tek örterdi bir vakit... Olsun, Korkmuyorduk biz. Bulutumuzun ardından Bir güneş doğacak, Düştüğümüz gönüllerden, Bir aşk serpilecek, Serpilenler Yeşerip, Büyüyüp, Çoğalıp bir orman olacaktı. Selâmetle kalınız, Saygılarımla... |
Duygusu olan,ruhu olan mükemmel bir şiir.
Kutlarım gönül sesinizi,emeğinizi.
Esenlik dilerim.