Artık gün doğmaz, şafağı tanımayız
Bundan böyle küskün eser yeli , seherin.
Uçurumlar birikir umuda uzansak
Gecenin zifiri oldukça derin.
Karanlığa özlemi ne kadar büyük
Sığ düşlerle kuşanmış etrafı kitlelerin...

Uğursuz bir zamanı işaret ederken kırıldı zembereği saatin
İğrenç bir yapışkanlık, diz boyu batmışız
Kokuşmuşluk, çürümüşlük yükselen değer...
Ayrılık nasıl kokar yakılan tütsülerden.
Alınyazımızda kulaç atarken yarınsızlığımıza,
Nasıl uzaklaştık demir alıp kendimizden...

Onarılmaz yerlerden yara aldık gülüm hey...
Ölüm gülümser olmuş omzumuzda yar gibi..
‘’Haziranda ölmek zor’’ toptan gömmüşler bizi.
Nasıl da unutmuşuz hiç yoktan kendimizi
Sarı papatyaların örttüğü bir mezarda
Dağ gibi bir dağ mezarında sürerken izimizi rüzgar
Ağlar gibi ses çıkarır, ıslık çalar, gün kovalar.

Ekrem Bozkurt K.
İzmir-Şubat-2021