her insan arkasında bir hikaye bırakır
kaldırım kenarından akan su gibi sessiz
gök kubbenin üstüne çöktüğü ağır bir sis gibi
yağmurun sesi gibi
avuntusuz
üzüntüsüz

hayatın bize sunacaklarını
bizden götüreceklerini geceler boyu düşünsek de
bu yüzden çok uykusuz gecelerimiz olsa da
İçimizdeki şiddetli fırtınayı dindiren
bizi sakinleştiren tek şeydir
ölüm

bir kuş gibi uçup giden ömrün
kim bilebildi ki kıymetini ?
sanki hiç ölmeyecekmiş gibi tutunduğumuz
bu dar-ı dünyada
yaklaşmakta olan saati kim duyabildi ki ?

suskunluğumuz çoğu kez
canımızın çok yandığını söyler
yaralarımızı ortalığa sermeden
kimseye göstermeden
ihanetleri söyler
göğsümüz her daraldığında
ölümü söyler

kimsenin birbirine dokunamadığı
yaklaşamadığı, kucaklaşıp sarılamadığı bir zamanda
hareket halinde olan tek şeydir aslında ölüm
hiçbir sözün yetmeyeceği
ne söylenecekse teselli olmayacağı
bir halden başka bir hale geçerken seslerin çıkmayacağı
çaresizce kalplerimizden geçirdiğimiz tek şeydir

çoğu dostlarımız
başıboş bir ıssızlığa çekildiler
sükut içinde
yeniden geldikleri yere döndüler
sustular
susarak
geçmişin sesini var gücüyle silip süpürdüler

güzel insanların yüreği acırmış aslında
yokluktan, geçimsizlikten çaresizlikten
birkaç damla yaş yüzüne düştüğü zaman
katlanırsınız çoğu kez suskunluğunuza
kendinize
bir insanı sustuğu yerden tanıyabilirsiniz
acısı yoksa insan dediğiniz ne işe yarar ?

içiniz de fırtınalar koparan sert rüzgarların
gül bahçelerini dağıtarak kendini göstermesi gibi
aklınız, fikriniz tarumar edildiği vakit
dua etsen ne çare
af istesen ne yazar
defterler dürülmüş
hesap görülmüş
ve süre bitmiştir artık

hep uzak olan biz değil miyiz
her gün bir kapıya uğrayan ölüme
ölüm yeniden doğuştur aslında
ölümü zevk bilenler için
yüce Dost’a dönüştür
çünkü
öldüren O
dirilten O

redfer