Alaeddin Ali’ye tabi oldu
Maddi ve manevi ilimle doldu
İslam sancağında uzayan koldu
Doğumu bilinmez İslam’dı özü

Hilafet verildi göründü eller
Mürşidi git dedi bekliyor diller
Amasya yarendir dağlarda güller
İçinde sönmeyen gurbetin közü

Sessizce yerleşir bir dağ başına
Ortak olur herkes bir tas aşına
Can verir Vatanın bir tek taşına
Sırtını dönmedi manaydı yüzü

Yiyecek bir şeyler hazırlayın der
Dağdaki ceylanlar sürüyle iner
Gelen misafirler müritlerde yer
Kanaat sahibi bereket gözü

Köyün su içtiği kesilir dere
Asasını vurur çıktığı yere
Altın akar ordan ama su çare
Bahara çevirir kuruyan güzü

Münacat bulunur su ver içmeye
Bir daha kesilmez başlar akmaya
Kerameti duyan gelir bakmaya
Allah’a ulaşır samimi sözü

Sadık KARADEMİR

On altıncı yüzyıl Anadolu erenlerindendir. Erzincan’da doğdu. Doğum ta­rihi belli değil. Gerekli ilimleri tahsil ettikten sonra Erdebil taraflarına gidip Safiyyüddin Erdebîlî Hazretleri’nin torunlarından Alâeddin Ali Hazretleri’ne talebe oldu. Onun yanında uzun süre kalıp maddî ve manevî ilimlerde yükseldi. Daha sonra sülukünu tamamlayıp hilafet aldıktan sonra, mürşidi tarafından Anadolu’ya gönderildi. Amasya’nın batısında bir dağın başına yerleşti. Kimseye davette bulunmadığı halde âşıkları onu tanımakta gecikmeyip etrafı sevenleri ile dolup taştı. Bir sabah müritlerine: "Misafirlerimiz gelecek. Yiyecek bir şeyler hazırlayın." buyurdu. Biraz sonra dağdan ceylan sürüleri yanına doğru koştular. Abdurrahman Efendi Haz­retleri ceylanlara: "Bizim misafirlerimiz için canını feda eden ileri çıksın" dedi. Ceylanlar­dan biri fırlayıp ileri atladı. Müritleri o ceylanı tutup kestiler. Misafirler geldi. Hazırlanan ceylan etini müritleri ile birlikte yediler. Bir köyün kıyısında bulunan ve köye su ihtiyacını karşılayan kaynak kuruyunca köy halkı Abdurrahman Erzincânî Hazretleri’ne başvurdular. O da pınarın başına gelip dua etti. Asasını suyun aktığı yere değdirdi. Allahü Teala’nın izni ile pınardan altın aktı. Bunun üzerine: "Allah’ım! Ben altın istemedim, su istedim" diye münacatta bulununca su eskisi gibi akmaya başladı. O günden sonra da pınarın suyu bir daha kesil­medi. Abdurrahman Erzincânî Hazretleri on altıncı asrın sonlarında vefat etti.

Yüce Allah sırrını mukaddes ve mübarek kılsın.