Sen gülersen dünya güler.
Sen ölürsen dünya ölür.
Bir tebessümünle…….
Bu sefer güldürmedin çocuk,
Ağlattın dünyayı bir gülüşünle.
Oysa sen güldüğünde dünya gülerdi,
Mutlu olurdu insanlar.
Umut duyarlardı senin gülmenle,
Olmadı çocuk, ağlattın dünyayı.
Bir tebessümünle…….
Oysaki insanlık mutlu olduğu zaman gülerdi,
Bilirlerdi ki mutluluk, gülmek demekti.
Ama sen ne yaptın çocuk,
Başındaki sargılara inat,
Yüzündeki yaralara meydan okudun.
İnsanlığı gömdün be çocuk,
Bir tebessümünle…….
İnsanlıktan nasibini almamış akbabalar.
Hisleri duyguları ölmüş çakallar.
Sözüm ona barış türküsü çalıp,
İnsan bedeniyle beslenen yaratıklar.
Olmadı bu sefer, yapamadınız.
Ölmesini istediniz, çığlık atmasını beklediniz,
Ama olmadı..
Bir çocuk, bir gülüşüyle,
İndirdi bütün maskenizi.
Yıktı bütün putlarınızı.
Nemrut olmuş vicdanınızı, taşlaşmış kalplerinizi,
Paramparça etti bir gülüşüyle.
Sen ölürsen dünya ölür.
Sen gülersen dünya güler.
Sen gül ki insanlık ölmesin.
Bir tebessümünle…….


Sadık KARADEMİR