Yine bir’dertleşme’, yine bir ’iç dökme’ hâli...

kıyısında bir hayatın
geçen günleri izliyorum
ruhum bedenimden yükselmiş
beni ve o hayatı izliyor sanki!

kıyısındayım
o kadar kıyıdayım ki
suyun azıcık yükselmesinde
ufacık bir telaşta
küçük bir sarsıntıda
o hayatın içinde buluyorum kendimi.

hesapsız ve kitapsız
ölçüsüz ve kuralsız
savrula savrula geldim ben buralara
buralar dediğim yer neresi ki?
bilmediğim yerlere
umudu taşıdım
tuttum umudu yürüdüm
dayanamadı
kırıldı bir çok kez
yılmadım
kırıldığı yerden ucuna ekledim
bir umut daha...

yürüdüm
yürüdüm
yürüdüm

ki çoğu adımıma şahitsin!
umudumun her zerresine
bütün çabalarıma
tüm yorgunluğuma
kalbimin durma noktasına gelişine..
Allah var çok da sahip çıktın bana
korudun
kolladın
sarıp sarmaladın
sende soluklandım, yorulduğumda
şifa buldum, hastalandığımda.

hep kıyısındaydım hayatının
kıyısındaydım halen daha!

savruluyorum bir toz gibi
akıntıya kapılıyorum bir yaprak gibi
kanat çırpıyorum uçmayı öğrenen bir kuş gibi
nasıl da yorgunum oysa!

yine bir ’dertleşme’ halindeyim
yine bir ’iç dökmesi’
yine sendeyim
yine seninleyim
yine senim
yine seninim...

ben saçlarının kırında
dağlarında
tepelerinde
ovalarında yürüdüm
ben sende seni ararken
kayboldum!

o kadar çok kapı çıktı ki yürürken önüme
açtığım her kapının ardında bir yenisi
hep bir umut
"bu kapının ardındadır kendisi!"

ve sonunda her kapının ardında
yeni bir kırılma, umudumda...