geri gelen mektuplarım!
saçlarımdan örgüleyip,
içinde ağladıklarım
yavaş yavaş sönen, aidiyetimden uzakta
kıvranan, kafa sancılarım
beynimin sahipsiz coğrafyasında asılı hafakanlarım
hani gördüğümde içini huzurla dolduracak olan kaderim
güneş, rüzgar, yağmur, okyanus
her yazdığım satırda uzayan saçlarım
her uzadığında kestiğim mutluluklarım
olmamalıydı
karanlık mağaralarda konuşurken ben
katran katran uçuşan kelimelerim yapışmalıydı duvarlarıma
adressiz acılarımın varoluşunda kaybolan hüzünlü ışıklarım
önümden siz, ardımda siz, üstümde siz
bıraksanız beni
ellerimi kendine bağlasa ümitlerim
açılsa zarfın panjuru mavi pencereleri
çıksa içinden geçmişin gülücükleri, siyah laleleri
her yıldız kaydığında gökyüzü haber etse bana
tutsam ucundan örgülü saçlarımla
bağırsam yukarıdan ölmüş çocuk sahillerine
geri gelse mektuplarım uzaklardan
okunmadan
açılmadan
geri göndersem okumadan
açmadan
kaderim bir şairin kaderine benzese
kesmesem mutlulukları uzadığında
çıkmasam mağaramdan güneşi görmek için
her kararmış kelimeyi arkadaş eklesem duvarına
simsiyah, karanlık, hüzün, girdap
takılın ağlarıma

i.h.ş