mesut insanlar fotoğrafhanesi
zamana meydan verenlerin hanesi
eski, siyah-beyaz resimlerin masumiyeti
deklanşörde basılı duran ruhlar
hayalleri uykumu kaçıran mutluluklar
didik didik edilen hayatlarıyla onlar
kah bir albümde kah mazinin küflü anılarındalar
nemi ve oksitlenmiş dünyalarıyla
zamansız kaçışın ilk istasyonundalar
mesut insanlar fotoğrafhanesi
kiminin babası kiminin annesi
çürüyen cesetlere inat solgun resimleri
tozlu albümden çıkmaz sesleri
dizleri yamalı, nasır bağlamış elleri
bilmem ki alır mısınız beni de aranıza
illede ölmem mi gerekli sahi
yağmur altında ıslansam da küflenip gelsem
yanınıza
kabul eder misiniz beni duyguyla, aşkla
yarının resimli cesetleri, ey siz! size sesleniyorum
bıkmak adını anmamaktır
edepsizliktir biliyorum
ben ayarlanamayan saatler kuruyorum
ağlamaklıyım, birazda buruk
bir sonbahar rüzgarında savrulup
siyah beyaz filimler görüyorum
mesut insanlar fotografhanesi
ben elimi eteğimi çekiyorum
solgun, sararmış ve yıpranmış fotoğraflar
onlar öldüler
adları sanları yok oldu
çocuklar büyüdüler
büyüttü onları rengi kaçan solgun sebepleri
mesut insanlar fotoğrafhanesi
kimin annesi, kiminin sevgilisi,kardeşi
durun şöyle poz verin geleceğe
bakmayın bizlere, durun siz hareketsiz
birgün nasılsa yanınızdayız
ben, biz, hepimiz..

(ziya osman saba’nın değerli anısına)

İlyas Han Şahin