sana sessizliğimi verdim ben
bakışlarınla yakacak kadar
usulca.

kaybederim diye, giderde gelmezsin diye
korkmadım oysa...öldüm
sana sessizliğimi verdim ben
çılgın gibi bağırışlarla yaşanan aşkların içinde
ben sadece sustum.
anlıyor musun
önüme çığlık çığlık kustum
kaderde olan kederde olmasın diye

sana sessizliğimi veririken ben
hayat bana çakılı gözlerden sahici bir söz istedi
ya konuşursam diye
bekledi
avuçlarımda darmadağın başım vardı
melekler kadar saftı sevdiğim
beklemek acısına bayatlayacaktı
beklemek acılarımı davetsiz misafirler gibi ağırlayacaktı
suskun ve suratsız
başlayacaktı
yeteneklerim zamanın kısıtsızlığından sızıyorken
ellerim eline ait gibi olacaktı

bakacaktık ikimizde birden Anne!
sen bana ben kendime bakacaktım
gözlerimi sessizlik basacaktı
konuşmak aşkı öldürür
susmak ise aşkın katilidir
yavaşça gel ne olur yanıma
herzamanki gibi mekansız ve imkansız
heyulalarla yaşat beni ufkunda.
eğer beni düşündüğünde içinde sessizce bir çığlık
sessizce bir serüven başlarsa
bil ki ben yokum yanında
sana sessizliğimi verdim ben be
konuşmadan,kirletmeden,terletmeden

özür dilerim anne,
sessizce
incinmesin diye kalbin
ölürüm ben
melekler gücenmesin diye
onlardan sonra öperim ellerinden
bir resim Anne,cennet bahçelerinden
fırçasında sen,renginde sen,çizgisinde sen

sana sessizliğimi verdim ben
bakışlarınla yakacak kadar
bakışlarında yanacak kadar
sessizce gidersin diye
ölürsün diye anlıyor musun Anne!
ölürsün diye
ölmedim ben
seversin diye..

İlyas Han Şahin