Sarının hüküm sürdüğü
Güneşin kına yaktığı
Saçların uzadıkça
Solar kızıllıkta gizlenmiş ana kokusu
Öksüz çocuklar şimşir tarakla öper saçını
Varsın kızıl olsun yeterki olsun
Ana rengi
Saçlarda kına
Yüzlerde ruj izi olsun

Yüreğine sağlık
Kınalar taslarda ıslı kalmasın
Şiir olsun saçlarda

kesildi bilekleri gökyüzünün
bak! yağıyor alnacıma hüzün kuşları
şehre çöktüğünde karanlık
nasırlı ömrümün feryatları
suyun aksinde parıldar
tutuştururum gökyüzünü o vakit
ve salıp hırçın çocukluğumu dikenlerin içine
toplarım kanlı böğürtlenleri
yanağımı kızartan gülüşün hani

akar çeşmelerden halkın derin uğultusu
yumuşak karnında cilveleşir papatyalar toprağın
asar en mekruh dizesine kendini
gözlerini kan toplayan şair
aleme rahmet gözlerin hani

üşür bir yanım
kemendi geçirirken cellat geceler
hasretin tütsülenir sigaranın dumanında
ve takılır gözlerim sonsuzluğun ufkuna
işte o vakit
gözlerimden dökülen her damla da
eksilirim azar azar
sokulup karanlığın bağrına
dünyamı aydınlatan öpücüklerin hani

göğsüm
yorgun bir devrimcinin teslim bayrağı
umudum sararmış takvim yaprağı gibi
sallanıyor boşlukta
konuyor sesime olunmaz zamanda güneş
elimi tutuşturan ellerin hani

ki ben şairim
gezinir saçlarımda polen bulutları
mısra mısra tükettiğim ömrüm hani

//.




kalbimi mısra mısra döksem hani bilirim bir atımlık nabzım yok . Ki hevesini yitirmiş biri için yaşamak ne denli zor en iyi sen bilirsin
hani çocuklar olmasa yaşanılası değil
şiirin gözlerimin tuzunu azdırdı
acımıyor musun bana çocuk


öperim yüreğinden gökkuşağı nefesimle