(karanfili kan damlatana
bir kirli perçem bir temiz bakış ile
bin ayyaşı utandırana)


gel seni eğlendireyim küçüğüm
kaderine kıymık olmuş yokluğun katranını
ne çıkartır de bana
bozuk para kadar olan avucuna
sıkıştırılan başka paralar mı
lütufçasına yanağından alınan makaslar mı
ah küçüğüm ben gördüm sen görme
şimdi anlamazsın sonra dert olur içine
o krem kerametçisi kokana
siliyor sana değen derisini peçeteye

şarkılar söyleyelim beraber en çocuğundan
gök kuşağı renginden diline en yakışanından
şiirde derdim ama
hafızamdakiler sadece kadınlara yazılanlar
üstelik yürek şimdi onlardan utanıyor
şu yirmi kilo ağırlığın yok mu
tüm kalın mısraları bir çırpıda kırıyor

gecenin on birinde
kadehlerin arasında alkol kokusunda
çiçek satmak da ne
çiçeğin elinde çiçek sığmıyor bu tezat idrakime
kayanın kovuğundan çıkmadın anan baban nerde
vicdan en çok yoksullarda olur
uğramadı mı birisinden birisine
ölmüşlerse rahmet olsun
süsleyelim mezarlarını elindekilerle
ya devlet baba
artık evladı damı ayırıyor o nerde

elimize boya kalemleri almalıyız
karalamalısın bu mekanı boydan boya
sen on olmadan
duvarları boyama keyfinden vazgeçtin
ben otuzu aşmış halimle
daha dün kağıtlara kalpler çizdim
adalet varsa anlayacağım şekilde olsun
yoksa isyan edeceğim yaratana haberi olsun