--- G Ö N Ü L -----Hangi yola sapsam ,çöle çıkıyor Mehtabın gölgesi ,göle çıkıyor Yüreğim azatsız ,köle çıkıyor Yıkılıp kalasın diz ,üstü gönül Umudum çözüldü ,yanaklarıma Hasretin saplandı ,şafaklarıma Bir damla su olsan ,dudaklarıma Yıklıp kalasın ,söz üstü gönül Boş kadeh misali ,vurdun yerlere Hem seni hem beni ,verdin ellere Nasılda düşürdün ,bizi dillere Yıkılıp kalasın ,yüz üstü gönül İçimde volkanlar ,yanar kudurur Hayalin gözüme, gelmiş oturur Koparıp ömrümü ,kana batırır Yıkılıp kalasın, köz üstü gönül Bırak yıldızları ,suda yansınlar Ak ruhuma ak ,seni ben sansınlar Kanımı kadehte ,sana sunsunlar Yıkılıp kalasın ,saz üstü gönül Sızı dinmez ki, kanar yüreğim Sanırsın asırlık ,çınar yüreğim Çöllere düşmüşte, yanar yüreğim Yıkılıp kalasın ,buz üstü gönül Bu şehir isyanda ,her akşam üstü Feryadta yüreğim ,bülbüller sustu Seninle barıştı ,hep bana küstü Yıkılıp kalasın ,yaz üstü gönül NİLÜFER GÖKDEMİR (Antalya) |
Mehtabın gölgesi ,göle çıkıyor
Yüreğim azatsız ,köle çıkıyor
Yıkılıp kalasın diz ,üstü gönül
HALK ŞİİRi GELENEĞİMİZİN ustaa işlendiği güzel bir deyiş okudum.
Şairi, şiiri,ve seçkisini gönülden kutladım.