O ışık perdesini derleyip üzerinden,
Bir karaltı kapladı suları, taa derinden.
Akşam, yine içime yokluğun gibi çöktü,
Akşam, yine içime ılık damlalar döktü...

Her akşamki o zalim, o kahreden hediye;
Bütün gece boy verip, ruhumu sarsın diye
Hüzün tohumlarını, ufka sessizce ekti,
Akşam, yine içime ılık damlalar döktü.

Hasret, hicran, anılar... Gönlümde menevişler,
Ardından çaresizce baktığımız gidişler...
Bir hüzün girdabıydı, beni içine çekti,
Akşam, yine içime ılık damlalar döktü.

Güneş, yorgun dönerken her günkü seferinden
Ay, nöbeti devraldı, çıkıp hafî yerinden;
Akşam, ufka erimiş, ışıksız bir mum dikti,
Akşam, yine içime ılık damlalar döktü...

Anılara dalarak, bir hayâlin başında
Avuturken kendimi, hoş bir gün batışında,
Beni hayallerimden çekti, kopardı, söktü,
Akşam, yine içime ılık damlalar döktü.

Batan gün, belki sessiz bir selâm gözlerinden,
Belki, geçen bir ömrün, silinen izlerinden...
Akşamın hüznü, yine, vurdu, boynumu büktü,
Akşam, yine içime ılık damlalar döktü...

Ünal Beşkese (1960-2007) ()
.........................
() Şiirin ilk kıtası, 1960 yılında, bir DÖRTLÜK olarak yazılmıştı.
2007 yılında, diğer dörtlükler eklendi . Ü.B