Ben de bir İstanbul çocuğuyum..Sevdalısıyım İstanbul'un.
Şiiriniz kanayan yaramın daha da kanamasına neden oldu..Eski İstanbul resimlerine bakıyorum, bazen de eski türk filmlerini seyrediyorum..İstanbul siyah beyaz ama daha bir genç kız haliyle gözlerimin önüne seriliyor..İç geçiriyorum aşkla ama bir o kadar da esefle.
Sevgili İstanbul için dökülen kanları,yapılan savaşları düşünüyorum da bunca emeğin bu kirlilik için verilmiş olduğunu atalarımızın görmediğine seviniyorum.
Bence İstanbul da haline en az biz kadar üzülüyordur Ünal Bey..
Sabahın dumanlarınında güzel gözlerini açmak bile istemediğine eminim..Kulaklarını kapatıyordur o insanı çileden çıkaran koşturmacalı gürüntülere..

Yine de seviyorum İstanbul'u eskiden kalma bir aşk ve alışkanlıkla..Görmemeye çalışıyorum bu keşmekeşli çirkinlikleri.Sadece bunu yapabiliyorum.Şiirinizde dediğiniz gibi gözlerimi kapayarak seyrediyorum ben de.Keşke onun için birşeyler yapabilsem.Ama yıllar oldu sihirli değneyimi kaybettim ben..Tanımadığım bunca insan arasında.

Ben,bu şehrin elli yıl önceki halini bilirim.
Açamam gözlerimi,mümkün değil,ölürüm!
Artık İstanbul bana kapalı,gözlerim İstanbul’a kapalı;
İstanbul’u seyrediyorum gözlerim kapalı...

İstanbulun üzüntü veren halini çok güzel yansıtmışsınız..Şiiriniz özel seçki olmayı fazlasıyla hakediyor..Böyle güzel bir eseri ve yazanı kutluyorum acizane..
Sevgilerimle..