Bu şiiri,1943 yılında,o zamanlar çaresi olmayan bir hastalıktan, henüz 9 yaşındayken kaybettiğimiz, ablamın ağzından yazdım...
..............................................................................................................

Baş ağrım geçti anne, artık ağlamıyorum,
Sen de sil gözyaşını, sen de ağlama anne!

Yalnız,anlamıyorum, siz beni severdiniz,
’Güzel kızım’ derdiniz,’ canım yavrum’ derdiniz,
Neden beni burada yapyalnız bıraktınız?
Babamı, kardeşimi, sizi çok seviyorum,
Neden yoksunuz bilmem, hep sizi özlüyorum

En çok neyi özledim, biliyor musun anne;
Her sabah saçlarımı örüp beni öpmeni,
Sonra bana yakışan o saten kurdelemi...
Okula gönderirken, dualarnı özledim,
Önlüğüm, beyaz yakam, bir de okul çantamı,
Daha hiç giymediğim, ördüğün yün hırkamı...

Hani o çok sevdiğim bebeğim var ya,
Kardeşim her sabah saçlarını tarasın,
Kaybolan tokamı da, ön bahçede arasın.
Onu da çok severdim, bulursanız atmayın,
Yarım kalan defterim, ne olur unutmayın;
Çok temiz yazmıştım hep, hatıramdır,saklayın.

Güneşi de özledim, burda hiç ışık yok ki,
Karanlık, hep karanlık, evimi çok özledim.
Yağmur sızıp topraktan hep üstüme akıyor,
Islanıyorum anne, neden kurlamıyorsun?
Baş ucumda bir taş var, hep yüzüme bakıyor
Ve selviler rüzgârda öyle gıcırdıyor ki,
Burası bilmediğim, çok yabancı bir dünya...
Bu bir rüya olmalı, ama kötü bir rüya...

Korktum, uyandır beni, hadi, dürtsene anne,
Üşüyorum, sırtımı gelip örtsene anne! ..

Ünal Beşkese