HÜSNÜZANNe bir söz ne de iz, kalmadı bir şey Kayboldun ufukta, kızıl tan kaldı Hüzzamdan çalarken, o efsunlu ney Ruhum senle gitti, bana can kaldı Tek mutlu bakışı, gözümden çaldın Çözülmez sır olup, ummana daldın Bir gülüş kalmıştı, onu da aldın Damarımda gezen, sarhoş kan kaldı Şu mutlu selamı, ele versen de Bent tutmaz gözümü, sele versen de Kıtalar aşırıp, Nil’e versen de Sitemkârım sanma, hüsnüzan kaldı İklimler ötede, bilinmez yurdun Sana ram gölgemi, alnından vurdun Süzülüp giderken, şöyle bir durdun Hüzünkâr gözümde, bir o an kaldı Muhammed Mehmet GÜL |