Nun..

Hüzne meskun

Nun varken
Başka bir harfi dillendirmek
Tahrimen mekruh sayılır
Bu şiirin kalemden döküldüğü iklimlerde
Adını anmak için
Lat(d)ini harfler sıraya girmişken

Nun ile başlar bu şi’ri sefer
Ve benim kınına sığmayan hüznüm
Dilsizlikten beter


Bir kere nara düşmeye gör
Bir yanın yemyeşil nisan
Bir yanın körkütük nisyan
Ve ömürden ömür eksile eksile…isyan




Mim…

Sonra devam eder şiir… nun… mim

Sığ sularda batarken gemim
Buz dağlarınca direndim
Münferit bir ağıt
Mütezayid bir yalnızlıktır
Ufukta ağır ağır belirirken eylül

Ey lüle lüle saçlı yar
Bahtım yıldız misali gözlerinden kayar


Gayrı intihara meyyaldir cümle şiir
Sımsıcak namlu uçlarında akan
Oluk oluk kan…

Gayrı lafı güzaftır ‘Aşkın gözü kör’
Bir kere hara düşmeye gör
Kıvılcım…kor…alev…sonra kül…

Kan ve kül, nun ve mim…
Bir yatağan misali saplanır sineme kederim.




Sin…

Özlemim badı saba ile ruhumdan ruhuna sinsin

Ümmi bir şiire uyanırken ayine-i kalbim

Bilsin…

Zapturapt edilmez artık kelimeler
Vuslat sırra kadem basarken menzil menzil
Anadan üryan bir yeis
Eşi menendi olmayan bir elem
Meze eylerken sevda ile çırpınan heceleri

Gelsin…
Aydınlatsın gayrı zifir geceleri




Ya…

Yağmur yağmur yağarken ya diye
Adına ses veren kafiyelere firak

Kent dalarken apansız uykuya
Ve çekilir sevdaya dair sözcükler birer birer kuytuya
Leblerimde ezgileşen
Sin ve ya…
Asırlardır bulunmaz bu firkate simya
(Kun fe yekun)

Sin…ya…mim…nun…
Giden memnun
Kalan meczup, kalan mecnun

…Sebep nun…



Muhammed Mehmet GÜL