Can ağır gelince bedene sözlerin ilhamı ile nefes alıyor ruh .
İnsan ruhu ne kadar öksüz dedim, ne kadar yalnız.
Şiirin kaynağı da tam burası aslında.

Sunumuyla ve hüznüyle ne güzeldi şiir.

Sevgilerimle daima.

Aşk denilen şeyi sesizlik tanımlarmış ama,
kelimeler canın yongası olmuş şiirce haykırıveri işte böyle.Köpük köpük olmuş dil, şirce vuruyor sahillere.

Ekmeği tuza banar gibi
Ateşler içinda yanar gibi ..

Sevmenin fizyolojisi gibiydi satır satır
kelime kelime, bir şarkı edinen, gemiler eskilten,
hasretten limanlar eskiten.

Bir yeri sızlar durur insanın.O çocuk kalan yanlar içinde yanar içinde büsbütün dünya.
Her şeye rağmen ağır gelir zaman, zaman üşür zaman içinde.
Üşürse içinde şiir, kelimeler büzüşür, kuytuların kursağına azık olur yalnızlık.

Hayatın en uç noktası dediğimiz bu dönemlerde, kutsanan o düşler vaktinde ağlatıyor şiir.

Harcı hüzün, sosu ayrılık
Ayaklanan bir hasretin doruğu, ve yalnızlık,

Gizemce ne güzel dillendirilmiş, sözcüklerden kurulan şekillerde.

Gönülden tebrikle
ve saygı ile..

Kelimeler hep bir yerde susmanın ve acının yokluğunu dokur...

grileşen kıyılar vardır
yoksul yokuşlar

cam kırığı düşlerin dem eşiğinde
ağrıyor gözlerimden akan damlalar

Hüzün sarmallı şiire
Sevgılerle,