yaşam
dünden yoksun, yarından habersiz
yazın ateşini, kışın ayazını getirirdi.
güneş doğunca ısınır, yağmur, kar yağınca üşürdü canlılar.
faniler diyarında

şehirlerin sokaklarında
gülenler, Ağlayanlar, güldürenler, ağlatanlar
yazılı.
herkesin bir hikâyesi var nefes durağında

aşkı Mecnun olan Leyla’sını arardı.
rızık peşinde koşan ekmeğini kazanırdı.
ilim, irfan sahibi olmak isteyen okurdu kitapları.
hayaller sığardı yaşantılara
hakikat dağında

masumluk çocukların gülen neşesiydi.
iyiler merhamet tohumu ekerdi vicdanlara
kötüler kirli nefesli olsa da
iyilik büyürdü çiçek açtıkça
yüreğin sevdasında güzel kokardı baharla

ruhu ölen bedenin
ömrüne biçilen nefesti sessizlik
sessiz bırakırdı hatıraları
gideceğini bilerek yaşardı insan
susardı vedalara, acılara

ölürdü ecelin akan zamanında
suların akmasıydı gözyaşları
giderdi sonsuza

Taha Bilal Mustafa Kekeç