Ölümİhanetin bana, bir yıkım oldu Sayende acılar, hep beni buldu Bülbül oldum dile, figanlar doldu Nefesim çıkmıyor, ötemiyorum. Terkedip gittin ya, kahrolup bittim Ateşlerde yandım, içime tüttüm Tövbe edip Hak’ka, yeminler ettim Verdiğim sözleri, tutamıyorum. Bezdim şu canımdan, dünyamı yıktım Ya sabır çekerek, dişimi sıktım Uçurum başına, bin defa çıktım Kendimi aşağı, itemiyorum. İmanlı bir kulum, sorsalar güya Esir oldum işte, bir kötü huya Kaç defa kendimi, ben attım suya Dibine bir türlü, batamıyorum. Kaç defa yaklaştım, en son durağa Bir urgana baktım, bir de bıçağa Bir avuç zehiri, yarım bardağa Ellerim titriyor, katamıyorum. Köprü altlarına, her gün giderek Önüme çıkana, küfür ederek Silahla alnımdan, vursun diyerek Piskopat birine, çatamıyorum. Kapandı yüzüme, her türlü kapı Çöktü iç dünyamda, manevi yapı Ağzıma doldurdum, bir avuç hapı Geçmiyor boğazdan, yutamıyorum. Yürek ateşini, söndükçe deştim Kaynayıp yanarak, kavruldum piştim Elimle kendime, ben mezar eştim İçine giripte, yatamıyorum. İhaneti gördüm, dünyam yıkıldı Nefesim tükendi, boynum sıkıldı Tek çare aklıma, ölüm takıldı Bu fikri beyninden, atamıyorum. Erhan DOĞANAY |