Sayende Rezilce YaşıyorumVefa bir semt adı, değildir sandım Yalan sözüne ben, nasıl inandım Nasıl güvendim de, nasıl da kandım Havsalam almıyor, şaşıyorum ben. Terkedip gitmeni, aklım almıyor Karışık sorular, cevap bulmuyor Bağırsam olmuyor, sussam olmuyor Kendimce çağlayıp, coşuyorum ben. Bu ihaneti ben, hiç haketmedim Bana bunu nasıl, sen yaptın dedim Çıldırmış gibiyim, kafayı yedim Gölgemin peşinde, koşuyorum ben. Yaşıyorum işte, baş büke büke Kan dolu gözlerden, yaş döke döke Yüzüme sürdüğün, bir kara leke Aylardır alnımda, taşıyorum ben. Mahçup bir edayla, rezil hallere Sen düşürdün beni, arsız dillere Yurdumdan kaçarak, gurbet ellere Dağların başından, aşıyorum ben. Utançla yaşamak, ar gelir bana Sen zehir doldurdun, damarda kana Bırakıpta gitmen, dokundu cana Acıdan acıya, düşüyorum ben. Hangi ara oldun, sen böyle kalleş Yangınım cehennem, tüm narına eş Kavurur ruhumu, yaktığın ateş Söndükçe külünü, deşiyorum ben. Maziden anılar, aklımda durur Her anı ok olur, kalbimden vurur Hatıralar beni, yakar kavurur Dumansız ateşte, pişiyorum ben. İhanet arkamdan, taarruz eder Günahsız şu ruhum, bedeller öder Böylece yaşamak, gücüme gider Kendime bir mezar, eşiyorum ben. Kalleşçe yüz yerden, kırdın belimi Ölüm diye Hak’ka, açtım elimi Sefil ve perişan, ettin halimi Sayende rezilce, yaşıyorum ben. Erhan DOĞANAY |
şiir harika olmuş selamlar...........................................