Vefa bir semt adı, değildir sandım
Yalan sözüne ben, nasıl inandım
Nasıl güvendim de, nasıl da kandım
Havsalam almıyor, şaşıyorum ben.

Terkedip gitmeni, aklım almıyor
Karışık sorular, cevap bulmuyor
Bağırsam olmuyor, sussam olmuyor
Kendimce çağlayıp, coşuyorum ben.

Bu ihaneti ben, hiç haketmedim
Bana bunu nasıl, sen yaptın dedim
Çıldırmış gibiyim, kafayı yedim
Gölgemin peşinde, koşuyorum ben.

Yaşıyorum işte, baş büke büke
Kan dolu gözlerden, yaş döke döke
Yüzüme sürdüğün, bir kara leke
Aylardır alnımda, taşıyorum ben.

Mahçup bir edayla, rezil hallere
Sen düşürdün beni, arsız dillere
Yurdumdan kaçarak, gurbet ellere
Dağların başından, aşıyorum ben.

Utançla yaşamak, ar gelir bana
Sen zehir doldurdun, damarda kana
Bırakıpta gitmen, dokundu cana
Acıdan acıya, düşüyorum ben.

Hangi ara oldun, sen böyle kalleş
Yangınım cehennem, tüm narına eş
Kavurur ruhumu, yaktığın ateş
Söndükçe külünü, deşiyorum ben.

Maziden anılar, aklımda durur
Her anı ok olur, kalbimden vurur
Hatıralar beni, yakar kavurur
Dumansız ateşte, pişiyorum ben.

İhanet arkamdan, taarruz eder
Günahsız şu ruhum, bedeller öder
Böylece yaşamak, gücüme gider
Kendime bir mezar, eşiyorum ben.

Kalleşçe yüz yerden, kırdın belimi
Ölüm diye Hak’ka, açtım elimi
Sefil ve perişan, ettin halimi
Sayende rezilce, yaşıyorum ben.

Erhan DOĞANAY