İçim yangın yeri, sözün bittiği yer,
Başım gövdemle birlikte tüm şehir,
Sanki gece gündüz cayır cayır yanıyor,
Sönmüyor, sönmeyecek bu ateş,
Nasıl bir dünyaya düştüysem,
Bir kere de mi insanın yüzü gülmez,
Demek ki benim de çekecek çilem varmış,
Hiç mi yüzüm gülmeyecek diyorum.

Ah Azrail!
Sana çok gönül koydum,
Önce babamı, sonra annemi,
Kendi ellerimle buz gibi toprağa koydum,
Sıradakiler eşim, evlatlarım, kardeşlerim,
Hatta kardeş gibi gördüğüm dostlarımsa şayet,
-ki bir insanın çok da dostu yoktur, azdır, özdür, kardeşten öte dostluklar da kurulur-

Eş için el kızı diyenler halt etmişler,
Olmaz öyle şey, yılların geçmiş kardeşim,
Bir ömür boyu aynı yastığa baş koymuşsun,
Birlikte acı, tatlı günler yaşamışsın,
Varlıkta da yoklukta da kader birliği yapmışsın,
Yemeğini yapmış, çamaşırını ütülemiş,
Çocuklarına bakmış, seni de adam etmiş,
Haydi Allah için söyle,
Et tırnaktan ayrılır mı?
-ki sıralamada hangisi daha önce gelir, bu da çok zor bir sorudur-
Hem ne farkeder ki,
Yerlerini ister değiştir, ister aynı kalsın,
Hepsi de canımdan birer parça diyorum.

Ah Azrail!
Sevdiklerimi birer birer elimden aldın ve almaya devam edeceksin ya,
Bu acılara daha fazla dayanamaz kalbim,
Madem öyle olacaksa,
-ki olacak, hayatın acı gerçekleri, geri dönüşü yok, kabul ediyorum-
O zaman şimdi kopsun kıyamet diyorum.

Ah Azrail!
Keşke önce benim canımı alsaydın,
Bu kadar koymazdı bana,
Yalvarırım bir nefes al, dinlen artık,
Hiç mi yorulmadın?
İsterim ki yüzümüz gülsün,
Sevdiklerimizle mutlu olalım,
Huzur bizim de hakkımız,
-ki ömrümüzde çok az gülüp, çokça ağlamışızdır-
Bundan sonrası için bir fırsat ver bize,
Doyamadık ki daha birbirimize,
Sonra önceliği bana ver,
Al canımı, al da bitsin artık acılarım diyorum.

Vecdi Murat SOYDAN
11 Mart 2021, Isparta