Bir seferinde peygamber efendimizin medfûn olduğu Medine’deki Mescid-i Nebevi’de ramazan ayının son on günü yapılan bu günleri camiden hiç çıkmayıp ibadetle meşgul olma anlamına gelen İtikaf’a girdiğimde sabah namazından sonra biraz uyumuştum.
Uyandığımda her tarafta uyuyan müslümanların arasından iç bahçeden de görülen yeşil kubbeyi gördüğümdee taşan duygu sellerimle yazmıştım bu şiiiri...
Son mısrada kasdettiğim iki ay ve bir güneş; kabirleri orada bulunan Hazreti Ebubekir ve Hazreti Ömer efendilerimizin kabriyle nuruyla alemlere ışık olan, manevi güneşimiz, saadet kaynağımız Peygamber efendimizdir.

Kibrit ateşine göre güneşin ateşi neyse
Bize göre öyle imana sahipti ashab-ı Suffe

Kadınsa kocasını, evlatsa babasını dini için terk ederdi
Ya gel Müslüman ol ya da uzak dur benden derdi

Onlar Resulün aşkına her şeyi bırakıp geldiler
Onu kendi öz nefislerinden daha çok sevdiler

Ancak böyle bir sevgi unutturur elemi
Böyle aşk ile unutur kul başına geleni

Cennet mi peygamber mi dense hiç tereddüt etmezlerdi
Tüm sıkıntılarına rağmen gene onu seçerlerdi

Ya Rabbi onlar gibi ne aç, fakir ve çıplağız
Lâkin onlardan bin misli merhametine muhtacız

İşte bu ulvi duyguları önüme katıp
Rahleden yastık yapıp, kuru yerlerde yatıp

Bir Ramazan sabahı Ravza’da açtım gözümü
Bir ilahi nur sağnağında yıkayarak özümü

Coştu içim çarptı kalbim bu bir rüya olmalı dedim
Bu nimete şükretmeye aciz kaldım ben Rabbim

İlk olarak direkler arasından yeşil kubbeyi gördüm
Bir yanımda şeyh efendim, diğer yanda Resulüm

Sağım nur, solum nur, önüm, arkam her yanım nur
Her kula nasip olmaz böyle yüce bir onur

Değişir miyim acaba bu mutlu anı bir ömürle?
Bir sultan gelse bile tacın tahtın verse bile

Beş yıldızlı değil iki ay bir güneşli oteldeyiz
Soframıza iniyor iftarda sağanak halinde feyiz

Medine, 23 Ramazan 1427 Pazartesi