met(a)for// . . . “kendimi gören var mı” , insan, usundaki kapitalist kafası, metası, deltası gereği metabolizmasındaki tüm ayarsız denklemlerde en çok ta kendine bilinmeyendir sen, ben, o, şu, bu fark etmez bulutta biziz, musonda her yağmur önce kendine ağlar dağlar, dağları yankısından puslu bir kar, boran dost değildir, değildir dost ayna ikinci el bir yalnızlıktır duvarında baktığında göremiyorsan kendini somurtma suçu da onda arama yalnızlıktır, yalnızlık sana dünya feri, rimeli akmış köşe başı aşkları gibi fahişe değildir yalnızlık çat kapı bitiverir kapında penceresiz kalırsın uykusuz yatılı masal gibi bitiriverir seni başucunda sus olsa da yalnızlık suskunluğuna merhem olmasa da yoksulluğuna çivisi çıkmış bu dünyada dosttur karanlık kadar insana sığlığına azken, derinliğine bir o kadar çoktur tıpkı Tanrı gibi… , “peki gölgemi gören var mı” . . . // ilhanaşıcışubatikibinyirmibir |
aynalardan yüzüme sıçrıyor
ölü kuşlar
elimde sapan bile yok..
çektikçe uzuyor abicim yalnızlığın ipi.
kedi mi alsak:)