P A R A

Aş, ekmek su olursun, yüreğe açar yara,
Senin gibi görmedim, ölümsüze saldım ben,
Yaşamdaki dengeni, tutturup gel ayara,
Yoklukta bocaladım, ağlamaya daldım ben


Çocukluğumda yedi ceddini ben tanıdım,
Her köşede, bayırda yolda seni aradım,
Sana lanet yağdırdım, kötüye çıktı adım,
Hep yokluğunda senin, değerini bildim ben


Bütün dünya seni ilah gibi görüyor,
Her insan seninle, her ana nakış örüyor,
Bazısına bol kepçe, kimine az varıyor,
Çakal cebi doldurdun, sana muhtaç kaldım ben,



Kimini istemeden, şen şakrak güldürürsün,
Kimine koklatmazsın, ecelsiz öldürürsün,
Mağdura uğramazsın, çiçekler soldurursun,
Sana kaç kez ağlayıp çöpten bile aldım ben



İtibar, kariyersin, ite versen kin dolmuş,
Hasretlik ismin kalpte açık sır mezar olmuş,
Umutsuz bekleyiş de nicenin benzi solmuş,
Şan şöhret senin olsun, hiç dostun değildim ben


Anlayamadım seni, ne biçim değersin sen,
Dünyayı dolaşırsın, hep fakir boğarsın sen,
Ecel soluğumda da, baş uca doğarsın sen,
Dostluk kalsın diyerek, beyinim den sildim ben,


12.12.2003

İBRAHİM ÖZDEMİR